De smaak van eenzaamheid - Column Rudolph van Veen

Het is een lastig onderwerp om te bespreken, maar toch ga ik het doen. Je kunt van buiten af niet aan iemand zien of hij of zij zich eenzaam voelt. Eenzaamheid is een gevoel waarbij je verbondenheid of connectie mist met anderen.

Dat is iets anders dan wanneer je alleen bent, maar daarbij wel het gevoel hebt dat je voldoende leuke sociale contacten hebt met anderen. Als je door het gemis aan connectie veel gaat piekeren dan wordt je gevoel alleen maar erger en kun je in een sociaal isolement geraken. Gelukkig is er in ons land steeds meer aandacht voor dit probleem en zijn er verschillende initiatieven om mensen te helpen gevoelens van eenzaamheid te overwinnen en op te lossen. Zo organiseert de Nationale Coalitie tegen eenzaamheid ook dit jaar in de eerste week van oktober weer de ‘Week tegen de eenzaamheid’. Een mooie actie!

Samen eten verbindt en verbroedert

Maar waarom wil ik in deze column graag aandacht besteden aan dit onderwerp? Het leukste aan kok zijn vind ik het feit dat het een dienstbaar beroep is. Door hetgeen ik maak, worden anderen gelukkig en gezond. Zo basaal is het! Lekker eten maakt mensen blij en daardoor word ik het ook. Eerlijk gezegd krijg ik er ook een gevoel van trots van, als ik te horen krijg: het eten was heerlijk! Door het koken en bakken voel ik mij waardevol in de samenleving. Bovendien is het algemeen bekend dat eten, eigenlijk samen eten, verbindt en verbroedert. Wanneer mensen samen eten, komen ze dichter tot elkaar. Zo heb ik bijvoorbeeld goede vrienden die ik ooit leerde kennen doordat zij, net als ik, waren uitgenodigd voor een etentje door gemeenschappelijke vrienden. Een avondje samen eten legde de basis voor een langdurige vriendschap.

Samen een vorkje prikken

In het kader van dit onderwerp dacht ik even terug aan mijn lieve opa Cas van Veen. Hij was al jaren alleen en woonde op de vierde etage van een gezellig wooncomplex in Amsterdam-Zuid. Tijdens mijn pubertijd vond ik het geweldig om een paar dagen bij hem te mogen logeren tijdens schoolvakanties. En opa vond het fijn om samen ‘een visje van de kraam’ te eten of kapucijners met spek en piccalilly. Opa zorgde goed voor zichzelf, al waren zijn kookkunsten beperkt en eenvoudig. Maar wat ik toen zo typisch vond: elke dinsdag pakte hij om 17.30 uur zijn bordje met eten op en liep daarmee naar zijn buurvrouw, die Rien heette. Rien had ook gewoon iets voor zichzelf gekookt en voor twee personen bestek op tafel gelegd. Koken vonden ze allebei best ok, maar ze hadden gewoon geen zin om voor twee personen te gaan koken. Jarenlang hebben ze samen op dinsdag, elk van hun eigen bordje, samen gegeten. Ik herinner mij nog dat ik vroeg waarom ze dat op die manier deden? En ik vroeg zelfs of opa misschien een beetje verliefd op Rien was? Waarop hij knipogend antwoordde: “Ach jongen, ik hoef geen gefrutsel meer aan m’n lijf, maar af en toe samen een vorkje prikken smaakt mij veel beter dan een bordje eenzaamheid.”

Culinaire groet, Rudolph van Veen